آشنایی با سوییچ شبکه :
در ارتباطات و فناوری شبکه، اصطلاح سوئیچ به چندین دستگاه مختلف اشاره دارد. از سوی دیگر، سیستم های بدون سوئیچ به نام اغلب به سختی قابل تشخیص از سوئیچ شبکه هستند.
اصطلاح “سوئیچ” برای تعداد زیادی از دستگاه های مختلف رایج شده است. دستگاه فعال که گاهی به عنوان سوئیچ یا توزیع کننده شبکه نیز شناخته می شود، بخش های مختلف شبکه را به عنوان یک عنصر جفت کننده به یکدیگر متصل می کند. با وجود نامگذاری مشابه، یک سوئیچ شبکه باید از موارد زیر متمایز شود:
سوئیچ KVM، دستگاهی است که صفحه کلید، مانیتور و ماوس را به چندین کامپیوتر متصل می کند.
سوئیچ به معنای مرکز سوئیچینگ در شبکه های تلفن.
ویژگی های سوئیچ های کانال فیبر (سوئیچ های شبکه سازگار با کانال فیبر) و آداپتورهای SAS، که گاهی اوقات به عنوان سوئیچ نامیده می شوند، نیز در اینجا در نظر گرفته نمی شوند.
تفاوت هاب و سوییچ چیست ؟
یک سوئیچ از نظر بصری شبیه هاب است که روی لایه 1 OSI کار می کند – با این حال، دستگاه ها به طور قابل توجهی از نظر عملکرد متفاوت هستند. از آنجایی که هاب تنها خطوط شبکه را به صورت الکتریکی متصل می کند، همه خطوط باید با سرعت یکسانی کار کنند. فریم هایی که در همان زمان می رسند درست مانند یک خط کابلی با هم برخورد می کنند. در مقابل، یک سوئیچ تصمیمات انتقال خود را می گیرد. بنابراین سوئیچ های لایه 2 دیگر فریم های داده را به همه اتصالات ارسال نمی کنند، بلکه فقط به پورت مشخص شده برای آدرس مقصد ارسال می شوند.. سوئیچ ها آدرس های مقصد (MAC) و پورت های مرتبط را در یک جدول آدرس منبع (SAT) ذخیره می کنند. اگر هیچ ورودی (مرحله یادگیری) وجود نداشته باشد، سوئیچ فریم مربوطه را به تمام پورت های فعال هدایت می کند.
سوئیچ های شبکه را می توان به عنوان پل های مدرن در نظر گرفت. . به‌عنوان یک قاعده، سوئیچ‌ها دارای پورت‌های بیشتری نسبت به پل‌ها هستند، می‌توانند روی همه پورت‌ها به طور همزمان و مستقل از یکدیگر ارسال کنند، و گاهی اوقات روش‌های ارسال پیشرفته با تأخیر نسبتاً کمتری دارند . با این حال، بر خلاف سوئیچ‌ها، پل‌های منفرد می‌توانند پروتکل‌های مختلفی را به یکدیگر متصل کنند.
علاوه بر سوئیچ های لایه 2 که تاکنون توضیح داده شد، سیستم هایی نیز وجود دارند که در سطوح بالاتر شبکه از مدل OSI کار می کنند. سوئیچ های لایه 3 معمولاً عملکردهای پیچیده تری را برای مدیریت، کنترل و نظارت ارائه می دهند. ویژگی‌های فیلتر IP، QoS یا مسیریابی سپس از اطلاعات بالای لایه 2 نیز استفاده می‌کنند . در این مرحله، مرزهای بین روترها، که روی لایه 3 نیز کار می کنند، محو می شوند. با این حال، بر خلاف اینها، سوئیچ ها تصمیمات ارسال را در سخت افزار می گیرند و بنابراین عملکرد بیشتری دارند.
هسته سخت افزار سوئیچ یک پارچه سوئیچینگ است که به صورت داخلی فریم های ورودی را به درگاه خروجی ارسال می کند و داده های آماری را جمع آوری می کند. با توجه به این معماری، سوئیچ ها باعث تأخیر بالاتری نسبت به هاب می شوند. با این حال، در عمل، سوئیچ‌ها از برخوردهای کافی برای جبران این نقص (نظری) جلوگیری می‌کنند.
سوئیچ ها بسته به نحوه عملکردشان می توانند تأخیرهایی را که ایجاد می کنند نیز به حداقل برسانند.
