اولین اکسس پوینت‌های بی‌سیم قبل از Wi-Fi به وجود امدند. شرکت Proxim اولین دستگاه‌ها را با نام تجاری RangeLAN2 در سال 1994 تولید کرد. نقاط دسترسی مدت کوتاهی پس از ظهور اولین محصولات تجاری Wi-Fi در اواخر دهه 1990، به جریان اصلی رسیدند.
اگرچه در سال های گذشته آنها را دستگاه های WAP می نامیدند ، اما صنعت به تدریج شروع به استفاده از اصطلاح AP به جای WAP برای اشاره به آنها کرد (تا حدی برای جلوگیری از اشتباه گرفتن با پروتکل برنامه بی سیم)، اگرچه برخی از AP ها دستگاه هایی با سیم هستند.
اکسس پوینت یا نقاط دسترسی بی سیم (AP یا WAP) دستگاه های شبکه ای هستند که به دستگاه های Wi-Fi اجازه می دهند به یک شبکه سیمی متصل شوند. آنها شبکه های محلی بی سیم (WLAN) را تشکیل می دهند. نقطه دسترسی به عنوان فرستنده و گیرنده مرکزی سیگنال های رادیویی بی سیم عمل می کند.
اکسس پوینت های بی‌سیم معمولی از Wi-Fi پشتیبانی می‌کنند و در خانه‌ها، نقاط دسترسی عمومی اینترنت و شبکه‌های تجاری برای قرار دادن دستگاه‌های تلفن همراه بی‌سیم استفاده می‌شوند. نقطه دسترسی را می توان در روتر سیمی یا روتر مستقل تعبیه کرد.
هات اسپوت های مستقل دستگاه های فیزیکی کوچکی هستند که شباهت زیادی به روترهای پهن باند خانگی دارند. روترهای بی سیم مورد استفاده برای شبکه های خانگی دارای نقاط دسترسی هستند که در سخت افزار تعبیه شده و با واحدهای AP مستقل کار می کنند. وقتی از تبلت یا نوت بوک برای آنلاین شدن استفاده می کنید، دستگاه از یک نقطه دسترسی، سخت افزاری یا داخلی، عبور می کند تا بدون اتصال با کابل به اینترنت دسترسی پیدا کنند.
اکسس پوینت ها نقاط اتصال تولید می‌کنند که به کسب‌وکارها اجازه می‌دهد اتصال بی‌سیم را در هر جایی که می‌توانند کابل اترنت را از نقطه اتصال به یک روتر سیمی اجرا کنند، فراهم کنند. سخت افزار AP یا اکسس پوینت از فرستنده های رادیویی، آنتن ها و سیستم عامل دستگاه تشکیل شده است.
هات اسپات های Wi-Fi معمولا یک یا چند AP بی سیم را برای پشتیبانی از یک منطقه تحت پوشش Wi-Fi مستقر می کنند. به طور معمول، شبکه های سازمانی همچنین اکسس پوینت ها را در تمام مناطق دفتر نصب می کنند. در حالی که بیشتر خانه ها فقط به یک روتر بی سیم با یک نقطه دسترسی یکپارچه برای پوشش فضای کف نیاز دارند، مشاغل اغلب از تعداد زیادی استفاده می کنند.
اگر روتر موجود دستگاه های بی سیم را در خود جای نمی دهد، که نادر است، شبکه را می توان با افزودن یک دستگاه اکسس پوینت بی سیم به شبکه به جای افزودن روتر دوم گسترش داد. شرکت ها می توانند مجموعه ای از AP ها را برای پوشش یک ساختمان اداری نصب کنند. نقاط دسترسی شبکه را در حالت زیرساخت Wi-Fi فعال می کند.
در حالی که اتصالات Wi-Fi از نظر فنی نیازی به استفاده از AP ندارد، آنها به شبکه‌های Wi-Fi اجازه می‌دهند تا فواصل و تعداد مشتریان بیشتری را افزایش دهند. نقاط دسترسی مدرن تا 255 کلاینت را پشتیبانی می کنند، در حالی که اکسس پوینت های قدیمی فقط حدود 20 مشتری را پشتیبانی می کنند. AP ها همچنین قابلیت پل زدن را ارائه می دهند که به شبکه Wi-Fi محلی اجازه می دهد به شبکه های سیمی دیگر متصل شود.
