شبکه‌های رایانه‌ای و سیستم‌های فناوری اطلاعات به بخشی از زندگی روزمره شرکت‌ها و مردم تبدیل شده‌اند و حتی انگیزه تلاش‌ها در جهت تنوع بیشتر و پذیرش فناوری‌های جدید شبکه‌ای شده‌اند.
بدون شک وقتی صحبت از پذیرش فناوری‌های جدید به میان می‌آید، می‌دانیم که پذیرش یک فناوری جدید اگر به معنای کاهش هزینه‌های مستقیم یا غیرمستقیم با تجهیزات، سیستم‌ها یا حتی افراد نباشد، دشوار است.
در رویکرد به شبکه‌های رادیو بی سیم، که هزینه‌های پیاده‌سازی هنوز جذاب‌ترین عامل نیستند، توجیه مبادله یک ساختار کابل‌کشی معمولی برای یک شبکه رادیویی بی‌سیم بدون وجود دلیل قوی برای ایجاد این تغییر، دشوار می‌شود. یک دلیل مهم که همه را به استفاده از شبکه های بی سیم راغب می کند تحرک و فراگیری است ،مفهوم “تحرک” را می توان از چند طریق درک کرد. در حال حاضر، ایده تحرک در شبکه های کامپیوتری با امکان برقراری ارتباط در هر زمان (هر زمان) و از هر مکان (هر مکان) مرتبط است. مفهوم “بی سیم”، به نوبه خود، می تواند به عنوان انتقال صدا و داده از طریق امواج رادیویی، نور یا وسایل دیگر که نیازی به کابل کشی معمولی، یعنی ارتباط بی سیم ندارد، درک شود. هدف آن نیز فراهم کردن «همه‌جایی» برای کاربر است، یعنی به هر نوع اطلاعاتی، در هر زمان و هر مکان دسترسی وجود دارد.
انواع شبکه‌های بی‌سیم چون رادیو بی سیم در حال حاضر جایگزینی برای شبکه‌های سیمی مرسوم هستند که عملکردهای مشابه این شبکه‌ها را به شیوه‌ای انعطاف‌پذیر تکمیل و ارائه می‌کنند و اتصال خوبی را در مناطق ساختمان یا محوطه دانشگاه ارائه می‌کنند. شبکه رادیویی بی‌سیم راه حل هایی هستند که معمولاً در مواردی که نمی توان از زیرساخت کابل کشی معمولی (مس یا فیبر نوری) استفاده کرد، استفاده می شود. شبکه های رادیویی بی سیم امکان سرویس دهی به نقاط شبکه را با کارایی یکسان و حتی نسبت هزینه به سود بهتر نسبت به سیستم کابل کشی معمولی در این موارد فراهم می کنند.
امنیت یکی از مهمترین موضوعاتی است که در شبکه های رادیویی بی سیم پوشش داده می شود. تولیدکنندگان و سازمان‌های بین‌المللی از همان ابتدا سعی در ارائه پروتکل‌هایی داشته‌اند که ارتباطات را اما نه همیشه با نتایج خوب تضمین می کند.
با توجه به جنبه‌های امنیتی بین شبکه‌های رادیویی بی‌سیم و شبکه‌های ساخت‌یافته، می‌توان از طریق مکانیسم‌های احراز هویت ابزاری برای تضمین امنیت شبکه فراهم کرد، اگرچه در عمل این امر در پیاده‌سازی شبکه‌های بی‌سیم دیده می‌شود. فقط کلیدهای رمزگذاری هستند، با لیست های دسترسی که آدرس های سخت افزاری را که می توان با رادیویی بی سیم مرتبط کرد محدود می کند.
اکثریت قریب به اتفاق استانداردهای رادیویی بی سیم موجود امکان اتصال کامل را فراهم می کند و استانداردها و هنجارهای سازمان های بین المللی را برآورده می کند. این بدان معناست که با استفاده از تجهیزات استاندارد، شبکه‌های رادیویی بی‌سیم را می‌توان بدون مشکل عمده با شبکه‌های کابل‌کشی معمولی متصل کرد و تجهیزات با استفاده از دستگاه‌های بی‌سیم با ماشین‌های شبکه ساختاریافته (و بالعکس)، بدون هیچ محدودیتی تعامل دارند. به همین دلیل، می‌توان از آن‌ها در شبکه‌های گوناگون ، یا برای اتصال نقاط دور، یا به‌طور ساده برای کاهش یا حذف کابل‌کشی که در شبکه محلی وجود دارد، استفاده کرد.
شبکه‌های رادیویی بی‌سیم در بسیاری از محیط‌ها، به‌ویژه محیط‌هایی که نیاز به تحرک برای کاربران دارند، یک واقعیت هستند. فناوری‌های مختلفی در این امر دخیل هستند و هر کدام ویژگی‌ها، محدودیت‌ها و مزایای خود را دارند.
